Θεατροϊστορίες για αγρίους
Throwback Thursdays
Τον Γιάννη Φέρτη κατάφερα να τον δω μόνο μια φορά στο θέατρο. Μέχρι τότε τον είχα δει μόνο σε ταινίες ή σειρές, στις οποίες συνήθως έπαιζε ρόλους λιγομίλητους, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις. Δεν “τσαλακωνόταν”. Η εντύπωση που μου είχε δώσει από την τηλεόραση, ήταν ότι στηριζόταν περισσότερο στην εξωτερική του εμφάνιση και όχι στο υποκριτικό ταλέντο.
Μέχρι που τον είδα στην παράσταση "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρρενματ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, με την Μπέττυ Αρβανίτη και τον Γιάννη Φέρτη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Και έμεινα άναυδος.
Ο Φέρτης, με σχεδόν υπερφυσική απλότητα, γέμιζε την σκηνή, έδινε τον ρυθμό, συντόνιζε τους υπόλοιπους ηθοποιούς γύρω του. Κάθε του κίνηση, λέξη, παύση ήταν απόλυτα συγκεκριμένη, καθαρή. Η παρουσία του έδινε ζωή σε κάθε σκηνή που έπαιζε. Παρόλο που η Αρβανίτη έπαιζε τον κεντρικό ρόλο του έργου, το έργο ήταν συγκροτημένο πάνω του.
Εκείνη την ημέρα μου έγινε ξεκάθαρο ότι ο Φέρτης όχι απλώς είχε ταλέντο, αλλά είχε δουλέψει πάρα πολύ για να τελειοποιήσει τις υποκριτικές του ικανότητες. Αυτό που τον είχα δει να κάνει στον κινηματογράφο, δηλαδή αυτό που του ζητούσαν να κάνει, ήταν μια σταγόνα μπροστά σε αυτό που τον είδα να κάνει στο θέατρο. Και υπήρξε μια στιγμή στην παράσταση που συμπύκνωσε αυτή την εμπειρία.
Σε κάποια στιγμή έπεσε στο κέντρο της σκηνής ένα χαρτί ή χαρτονόμισμα (δεν θυμάμαι τι ακριβώς). Πάντως ήταν ένα αντικείμενο που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Αμέσως μετά εμφανίζεται στην σκηνή η γηραιά κυρία, οπότε όλοι πηγαίνουν στις άκρες και το "χαρτί" μένει μόνο του στο κέντρο.
Συνήθως, όταν αυτό συμβεί σε μια παράσταση, οι ηθοποιοί περιμένουν να μετατοπιστεί η δράση και η προσοχή του θεατή κάπου αλλού, ώστε κάποιο μέλος του θιάσου, περνώντας κοντά από το χαρτί, να το μαζέψει. Ο Φέρτης, όμως, δεν περίμενε καν να παρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία.
Με απόλυτη σιγουριά πλησιάζει το κέντρο, βγάζει το καπέλο του και χαιρετάει την Αρβανίτη με μια τεράστια υπόκλιση. Καθώς το χέρι με το καπέλο φτάνει στο έδαφος, σχεδόν ταχυδακτυλουργικά μαζεύει το χαρτί χωρίς να σταματήσει και ξαναφοράει το καπέλο με το χαρτί κρυμμένο από κάτω. Και συνεχίζει την σκηνή σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ήταν τέτοια η άνεση και η φυσικότητα της κίνησης, που κανείς άλλος από όσους το συζήτησα μετά δεν το είχε παρατηρήσει, παρόλο που έγινε στο κέντρο της δράσης! Τόσο σίγουρος ήταν για τις ικανότητές του, που δεν δίστασε στιγμή και μπροστά στα μάτια όλων των θεατών εξαφάνισε το χαρτί, εντός ρόλου, χωρίς να τους αποσπάσει την προσοχή. Και, πιστέψτε με, αυτό θέλει ταλέντο. Και δουλειά.