Του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Θέατρο Χώρα
Από τις παραστάσεις που πιθανώς να μην είχα επιλέξει, αν δεν είχα προαγοράσει το εισιτήριό μου με προσφορά. Ευτυχώς που έπεσα θύμα του marketing γιατί η παράσταση ήταν συγκλονιστική.
Το κείμενο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου -δυστυχώς- ρεαλιστικότατο, γραμμένο με μαεστρία, ξεσκεπάζει την ελληνική σαπίλα σα βράχος που ξέφυγε από μία πλαγία και κατρακυλώντας πληγώνει ό,τι ησύχαζε για χρόνια.
Ποιος φταίει τελικά περισσότερο; Ο δράστης; Ο γνώστης; Ή ο δειλός; Μια ιστορία που δεν επιτρέπει στον θεατή να χαλαρώσει στιγμή. Στερεότυπα, υποκρισία, διαφθορά, όλα ξετυλίγονται εκεί μπροστά μας, πρώτο τραπέζι πίστα.
Όμως θέλω να σταθώ στον θησαυρό της παράστασης, τις ερμηνείες των ηθοποιών, τόσο ρεαλιστικές που δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς πώς αντέχουν αυτή τη συναισθηματική καταπόνηση κάθε βράδυ.
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος έπλασε και υποδύθηκε ένα άνθρωπο γνώριμο σε όλους μας, ίσως να είναι ο παιδικός φίλος μας από τη γειτονιά, το λαϊκό παιδί με τη μεγάλη καρδιά που η ζωή δεν του έδωσε ευκαιρίες. Δεν ήταν ρόλος. Ήταν ο Στέλιος. Υποκλίθηκα.
Η Βασιλική Διαλυνά. Ενώ την έχω δει τόσες φορές με τη Συντεχνία του Γέλιου σε παιδικές παραστάσεις, μετά τα μέσα της παράστασης (και κυρίως από τη χροιά της φωνής της) κατάλαβα ποια ήταν. Πλήρης μεταμόρφωση, εκπληκτική!
Ο Θάνος Αλεξίου ως Μάκης ήταν η κωμική -χωρίς να γίνεται ποτέ σαχλή- νότα της ιστορίας, για να την αντέξουμε! Απολαυστικός από την αρχή μέχρι το τέλος. Και απαραίτητος.
Ο Στέλιος Δημόπουλος όπως και στα «Αξύριστα πηγούνια» δυο χρόνια πριν, έτσι κι εδώ ως Μίμης ήταν αβίαστα ακριβώς αυτό που έπρεπε. Η αλητεία του ταιριάζει γάντι.
Και τέλος ο Στάθης Σταμουλακάτος ως Σοφοκλής, τίμησε δεόντως τη θητεία του στον Οικονομίδη παίζοντας με όλους τους τόνους του γεννημένου «εν βρασμώ», από την καταπιεσμένη απάθεια μέχρι την έκρηξη αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει.
Εκτός του ότι πίστευα ότι το θέμα της νεοελληνικής παρακμής το έχω ξαναδεί και πως η συγκεκριμένη παράσταση δεν θα έχει και κάτι άλλο να μου προσφέρει –διαψεύστηκα προφανώς- πίστευα πως θα ενοχληθώ από τη βωμολοχία και τις φωνές. Είναι από τις περιπτώσεις που εξυπηρετούσαν/ταίριαζαν τόσο πολύ στο έργο, που δεν τα πρόσεξα!
Όσοι αντέχουν να δουν στο θέατρο κάτι τόσο ελληνικό, τόσο αληθινό που πονάει, να πάνε!