Βασιλιάς Ληρ, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Απόδοση-διασκευή: Στρατής Πασχάλης
Εν συντομία: περίμενα κάτι καλύτερο.
Αν είχα δει αυτή την παράσταση 10 χρόνια πριν, ίσως την θεωρούσα καλή. Με τα σημερινά δεδομένα ήταν μέτρια. Δεν συγκρίνεται καν με την άλλη παράσταση που σκηνοθετεί ο Λιβαθινός, το Berlin Alexanderplatz, που παίζεται ένα θέατρο παραδίπλα. Για την ακρίβεια, από το πρώτο δεκάλεπτο της παράστασης αναρωτήθηκα αν όντως την έχει σκηνοθετήσει ο Λιβαθινός ή αν έχω καταλάβει λάθος.
Νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημα του έργου ήταν η διασκευή του κειμένου. Απλουστεύτηκε τόσο, που δεν θύμιζε Σαίξπηρ. Είχε χάσει τον ρυθμό και την μαγεία του αρχικού κειμένου. Αν δεν ήξερα ότι ο Βασιλιάς Ληρ είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Σαίξπηρ, από αυτή την παράσταση δεν θα το καταλάβαινα. Η αλληλουχία των γεγονότων έμοιαζε βεβιασμένη και οι πράξεις των χαρακτήρων αδικαιολόγητες.
Οι ηθοποιοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Είδα σε όλους ένα καθαρό περίγραμμα του ρόλου που έπαιζαν, αλλά σπάνια κάτι βαθύτερο. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν είχαν τον χρόνο για να δείξουν ίσως κάτι πιο ουσιαστικό, καθώς είχαν κρατηθεί μόνο οι ατάκες που προχωρούσαν την πλοκή παραπέρα. Ξεχώρισαν κινησιολογικά ο Αντώνης Γιαννακός και ο Γκαλ Ρομπίσα που έπαιζαν τα ετεροθαλή αδέρφια Έντγκαρ και Έντμουντ.
Η Μπέτυ Αρβανίτη υποδύθηκε πειστικά τον άντρα, όχι όμως και τον βασιλιά Ληρ. Νομίζω θα ήταν προτιμότερο να μην είχε ασχοληθεί με το πρώτο, για να αφιερώσει την ενέργειά της στο δεύτερο. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να παίξει τον Ληρ ως βασίλισσα, και πιο προκλητικό. (Μια και πυρήνας της παράστασης είναι η πρόκληση, όπως γράφει στην ιστοσελίδα του θεάτρου.)
Η σκηνογραφία της παράστασης ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Έμοιαζε να προέρχεται από ένα άλλο, καλύτερο έργο. Στο πρώτο τέταρτο οι οθόνες και τα LED φώτα ήταν ενσωματωμένα στην πλοκή και συμπλήρωναν τα σκηνικά δρώμενα. “Σχολίαζαν” οπτικά, όπως την στιγμή που η Κορντέλια πιάνει το χέρι του άρρωστου πατέρα της. Αν είχαν συνεχίσει έτσι, θα είχαμε μια πιο σύγχρονη και ενδιαφέρουσα παράσταση. Όμως σιγά σιγά ξεχάστηκαν και έγιναν πιο πολύ ντεκόρ. Περίμενα ότι οι οθόνες θα ξαναχρησιμοποιούνταν στο τέλος πιο ενεργά (και πιο δημιουργικά ίσως), αλλά διαψεύστηκα.
