ΠΕΤΕΤΕΡΙΑΝ - Μια σκληρή και συνάμα τρυφερή παράσταση

ΠΕΤΕΤΕΡΙΑΝ

του Μιχάλη Τακτικάκη

Σκηνοθεσία: Ίρις Κατσούλα

Θέατρο Δρόμος

Το “ΠΕΤΕΤΕΡΙΑΝ” ανήκει σε αυτό που θα ονόμαζα γόνιμο θέατρο.

Σε αυτήν την παράσταση δεν θα δείτε πλήθος ηθοποιών, πλούσια σκηνικά και κουστούμια, εναλλαγές σκηνών και σκηνικών. Όλη η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα γραφείο, με δύο ηθοποιούς: έναν κρατούμενο και τον αστυνομικό που τον ανακρίνει. Θα προβληματιστείτε, όμως, για πολλά θέματα.

Η υπόθεση απλή: ο ψυχικά ασθενής πατέρας του κρατούμενου έχει εξαφανιστεί και ο αστυνομικός (και το κοινό μαζί) προσπαθεί να μάθει τι ακριβώς συνέβη, ποια είναι η εμπλοκή του γιου στην υπόθεση και ίσως να του αποσπάσει μια ομολογία.

Στην πορεία θα ανακαλύψουμε ότι ο γιος είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο, πρωτότυπο τρόπο νοσηλείας για τον πατέρα του, τον οποίο δεν άντεχε να βλέπει στο άθλιο ψυχιατρείο. Μετέτρεψε το σπίτι του σε μια μικρογραφία του χωριού, ώστε να νιώθει ο πατέρας του οικεία στα τελευταία χρόνια της ζωής του, και να ξαναβρεί λίγο από τον χαμένο του εαυτό.

Και κάπου εκεί ξεκινούν οι προβληματισμοί. Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας μας εντός ενός κοινωνικού συνόλου; Είναι ελεύθερος ο γιος να μετατρέψει το διαμέρισμά του σε “στάνη” εντός μιας πολυκατοικίας; Αν όχι, γιατί;

Αντίστοιχα, είναι ελεύθερος να φροντίσει τον πατέρα του με όποιον τρόπο θεωρεί καλύτερο, όταν η κοινωνία αποτυγχάνει να του εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση; Μπορεί να τα καταφέρει μόνος του; Ποιες είναι οι ευθύνες μας ως πολίτες απέναντι στους ψυχικά ασθενείς, για να μην αναγκαστεί ο γιος να κάνει τόσο μεγάλες αλλαγές - και θυσίες - στη ζωή του; Ποια είναι τα υγιή όρια σε αυτές τις θυσίες; Υπάρχουν;

Γιατί ο τρόπος ζωής των υπολοίπων, περιτριγυρισμένων από τσιμέντο, να είναι καλύτερος; Μπορεί η συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας να χαρακτηριστεί αυτόματα υγιής; Ή υπάρχει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο στη σύνδεση με τη φύση που προσπαθεί να επιτύχει ο γιος;

Για όλα τα παραπάνω θεωρώ αυτό το είδος θεάτρου γόνιμο. Έφυγα από το θέατρο γεμάτος σκέψεις, και ιδέες που δοκιμάζουν πολλά από αυτά που θεωρώ δεδομένα στην καθημερινότητά μου. Σκέψεις ιδανικές για συζήτηση μετά το τέλος της παράστασης, για τη δομή και την πορεία της κοινωνίας μας.

Στα λιγότερο φιλοσοφικά στοιχεία της παράστασης, η Ίρις Κατσούλα ξεφεύγει από την σκηνοθεσία κωμωδιών που μας έχει συνηθίσει στις παραστάσεις των Fem Tettix, για να σκηνοθετήσει με επιτυχία ένα δραματικό έργο. Ωστόσο, καταφέρνει να ισορροπήσει το δράμα με όση κωμωδία είναι απαραίτητη για να μην παραβαρύνει, κυρίως μέσω των αντιδράσεων του αστυνομικού σε όσα αλλοπρόσαλα ακούει.

Ο Δημήτρης Μαγκλάρας μας έδειξε έναν αστυνομικό που προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε, αλλά ταυτόχρονα θυμώνει που έμπλεξε σε μια τόσο παρανοϊκή υπόθεση. Προσπαθεί να “παγιδεύσει” τον κρατούμενο ώστε να πέσει σε αντιφάσεις, ενίοτε όμως προσπαθεί να τον προστατεύσει.

Πολύ ωραία ήταν και η πορεία του γιου που υποδύθηκε ο Μιχάλης Τακτικάκης, ο οποίος έχει γράψει και το έργο. Στην αρχή με ξένισε, αλλά όσο περνούσε η ώρα και μπαίναμε όλο και περισσότερο στην ψυχοσύνθεσή του, τόσο αυξανόταν η τραγικότητά του, με αποκορύφωμα το φινάλε.

Οφείλω να αναφέρω ότι στο έργο υπάρχει μια σκηνή όπου περιγράφεται κάτι πολύ βίαιο που συμβαίνει σε ένα ζώο. (Δεν το δείχνουν, απλά το περιγράφουν.) Εγώ που επηρεάζομαι πολύ από τέτοιες σκηνές οριακά σοκαρίστηκα, αλλά το ξεπέρασα σχεδόν αμέσως.

Οφείλω επίσης να αναφέρω ότι το Θέατρο Δρόμος είναι προσβάσιμο για άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια.