Ο Κάρολος Κουν και ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ανέκαθεν φίλοι, συνεργάτες κι έτρεφαν αμοιβαίο σεβασμό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.
Το 1964 ο Κουν ανέβαζε για δεύτερη φορά τους Όρνιθες. Ήταν το στοίχημά του, καθώς η προηγούμενη παράσταση των Ορνίθων στο Ηρώδειο το 1959, δεν πήγε και τόσο καλά. Όχι μόνο δεν έτυχε αποδοχής από το φιλοθέαμον κοινό, αλλά απαγορεύτηκε κιόλας από το Υπουργείο Προεδρίας γιατί αποτελούσε «προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος του ελληνικού λαού» [ο αρχαίος ιερέας που έκανε τη θυσία έμοιαζε με ορθόδοξο παπά, τόσο στην εμφάνιση όσο και στην ένρινη ψαλμωδία του].
Η «αποτυχία» της παράστασης αυτής είχε στοιχίσει στον Κάρολο Κουν, αλλά αντί να το βάλει κάτω, πείσμωσε περισσότερο κι αποφάσισε να τα δώσει όλα στο remake των Ορνίθων. Κάλεσε λοιπόν τους καλύτερους επαγγελματίες στον χώρο, τον Γιάννη Τσαρούχη για τα σκηνικά, τη Ραλλού Μάνου και μετά τη Ζουζού Νικολούλη για την κινησιολογία και φυσικά τον Μάνο Χατζιδάκι για να γράψει τη μουσική, όπερ και εγένετο. Παραστάσεις δόθηκαν σε Ελλάδα και Παρίσι με διθυραμβικές κριτικές. Θρίαμβος!
Όμως λίγο καιρό πριν τη νέα σειρά παραστάσεων των Ορνίθων στο θέατρο Πορεία του τη σβουρνάει του Μάνου κι αποφασίζει ότι η μουσική που έγραψε για τους Όρνιθες όχι μόνο δεν του αρέσει, όχι μόνο δεν τον αντιπροσωπεύει πια, αλλά απαγορεύει, με αίτηση στο δικαστήριο, στο Θέατρο Τέχνης να τη χρησιμοποιεί στο εξής. Παθαίνει μεγάλη ταραχή ο Κουν, καθώς είχε στήσει όλη την παράσταση με βάση αυτή τη μουσική. Η πρώτη παράσταση ήταν για την 11η Ιουνίου και η δικάσιμος ορίστηκε για την 5η Ιουνίου.
Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τα δύο αυτά ιερά τέρατα της τέχνης να στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο ως αντίδικοι. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου αντιλαμβανόμενος τη σημασία της απόφασης κι αφού δεν έβγαλε άκρη, ανέβαλε την εκδίκαση με τη σύσταση οι δυο πλευρές να τα βρουν.
Τελικά την επομένη, όλοι οι παράγοντες της παράστασης κάθισαν στο πατάρι του Λουμίδη στη Σταδίου και βρήκαν μια συμβιβαστική λύση: θα γινόταν μια νέα ηχογράφηση της ίδιας ακριβώς μουσικής, από μια ορχήστρα εμπλουτισμένη με περισσότερα όργανα, ώστε ο ήχος να είναι πλουσιότερος. Τίποτε άλλο.
Αχ, βρε Μάνο, δεν το ‘λέγες νωρίτερα και πήγε η ψυχή του Τσαρλς στην Κούλουρη;
*Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο «Κάρολος Κουν, σκόρπιες αναμνήσεις από τη ζωή του», του Βίκτορα Θ. Μελά.
